Takie baranki.

A wiecie, że na naszym parapecie takie baranki się pasą? Śnieżnobiałe, kudłate, o wesołych, rumianych pyskach. Beczą blisko miejsca, gdzie żonkile powyciągały swe słoneczne twarze i gdzie bazie rzucają swój cień. Dołączyły do nich bladoróżowe, strzępiaste tulipany, których delikatność i dostojność zachwyca mnie ilekroć na nie spojrzę. Cóż, natura daje nam wiele do podziwiania. Widok kwiatów w świetle poranka niezmiennie wprawia mnie w dobry nastrój.



Ostatnio zmagamy się z różnymi problemami. Trudno jest wtedy znaleźć spokój i naprawdę odpocząć. Tym bardziej staram się chwytać w dłonie dobre chwile, by móc na początek i na koniec dnia się uśmiechnąć.
Dzisiaj z przyjemnością patrzę jak mój starszy synek wsłuchuje się w nową historię Bajki Grajki o Doktorze Nieboli. Wysłuchał jej trzy razy i poprawił Piotrusiem Panem:) Następnie przywdział cyklistówkę, za pas włożył miecz z klocków i "rzucił" się w wir morskich przygód:"Piotrusiu! trzymaj się, Staś nadchodzi!" i ciaaach i traaach!!! Staś, bohater niezwyciężony:)

p.s Ze szkicownika. Dziś w wirtualną przestrzeń wysyłam motyla. Mam nadzieję, że zima pomału przymyka już oczy i za chwilę całkowicie rozpłynie się w brzasku poranka. Mam też małe życzenie do wiosny, by pokazała mi tęczę.

p.s 2 To mógłby być ciekawy obraz. Postać (zapewne w kapeluszu) siedząca na drewnianym pomoście. Wokół woda, szarość, fiolet i granat nocy. Nie ma gwiazd, nie ma księżyca, a źródło światła mieści się w dłoniach i delikatnie rozświetla postać. To jedna z chwil złapana i zatrzymana w łódeczkach z dłoni.

Miłego tygodnia!