To mała, wielka rzecz.

Jesień  rozgościła się na dobre. Na jeden dzień wpuściła zimę ale kolejnego dnia, na szczęście zatrzasnęła jej drzwi przed nosem. Niech czeka  na swój czas. Jeszcze nie zdążyłam nazbierać bukietu z liści i nacieszyć się rudością drzew. Deszcz, wiatr, katarzysko, kaszel jak ze studni nie sprzyjały długim spacerom. A mam takie jedno miejsce, gdzie stary sad z drabiną do nieba jest i brzózki w szpalerze rosną. W dole widać domy, dymy z kominów i czasem konie. Dźwięki niosą się z czterech stron świata. To takie miejsce, gdzie wystarczą trzy głębokie wdechy by złapać szeroką perspektywę. To dobre na serce.
A w domu małe, wielkie sprawy. Dwa dni temu Antosiowi wypadł pierwszy ząbek. Odnotowuję ku pamięci. Kolejny krok ku dojrzewaniu. Chlip!(obiecałam sobie, że chlipnę tylko raz;) Czas gna do przodu a ja tylko przecieram oczy i widzę, że już nowa stacja.
Na dobry początek weekendu, wypuszczam niebieskiego ptaka. Zbyt długo siedział w szufladzie:)

I polny bukiecik od Tosia. Dostaję takie tycie kwiatuszki niemal po każdym spacerze i nie tylko. Uwielbiam to:)

Zostawiam Was z dobrymi myślami, pięknego weekendu. Do napisania, pa!