We mgle.

Wczoraj był piękny poranek. Pobudka 5.30, co oznaczało dla mnie pół godziny wcześniej niż zazwyczaj. Spokój, cisza i pewność, że to będzie dobry dzień. Chwilę później już byłam na spacerze, we mgle i dymnej aurze, która kropelkami wilgoci oklejała mi twarz. Z przyjemnością wciągałam w płuca rześkie powietrze. Było tak, że chciałabym tą chwilę zapamiętać.


Po drodze wstąpiłam do piekarni po chleb orkiszowy, precelki i gorącą kawę. To niesamowite ile o świcie krąży wokół nas zapachów. Być może zmysły są wtedy wyostrzone i lepiej rejestrują takie doznania. Obserwowałam wszystko zachłannie uśmiechając się do siebie, do kamienic, do drzew, do wszystkich. Nie zepsuły mi humoru naburmuszone panie z kleparza i mało kulturalny młodzieniec. Nie mogli, bo ja miałam radość w sobie.

Dzisiaj drobne porządki, końcowe lakierowanie półek (ciągle mamy jakieś drobne prace remontowe), trochę szkicowania i praca nad najbliższą plan listą. Strasznie się ona wydłuża i nie wiem czy dam radę ze wszystkim zdążyć (chyba się powtarzam aż do znudzenia). Tak czy inaczej święta zbliżają się dużymi krokami i chciałabym w nie wpleść sporo rękodzieła. Po cichutku chcę mieć wszystko gotowe na koniec listopada. Niezły plan co? Mam nadzieję, że dobra forma (poza bólem pleców) i takież samopoczucie będą mi jeszcze towarzyszyć, i wszystko uda się pomyślnie zrealizować. A na liczniku mamy koniec 28 tygodnia, co oznacza, że zaczął się trzeci trymestr.

Na koniec malowana opowiastka. Wyszła trochę w poranno- mglistym nastroju? Mam nadzieję.