Mam pięć lat.

Mam pięć lat i to jest tyle powiedział Staś pokazując na jednej ręce cztery palce, a na drugiej wystawiając jeden . I jestem młodzież. No jasne pomyślałam, mój mały już prawie dorosły człowieku. Dzień urodzin wypadał w piątek, dzień przedszkolny. Napiekłam imbirowych ciastek z cytrynowym lukrem i posypką do przedszkola, zapakowałam do puszki a następnie dobrze schowałam. To była tajemnica. Nie przypominaliśmy Stasiowi o jego Wielkim Dniu i miałam nadzieję, że nie zapyta nagle czy to już. Piekłam wieczorami, bo postanowiłam przygotować jeszcze kruche ciastka z waniliową nutą, no i torcik. Przynajmniej starałam się by mój wypiek tort przypominał. Stasiek dalej jest na diecie więc wszelki nabiał i kakao nie wchodzą w grę. Pobudka dla nas i dla niego była bladym świtkiem. Oczęta jubilata nie chciały się otworzyć, a na nasze sto lat zatkał sobie uszy rączkami:) Trwało to tylko chwilkę, bo zaraz podskoczył do góry, uśmiechnął się i spojrzał na świat. Z wielką powagą pomyślał życzenie (moment uwieczniony na pierwszym zdjęciu) i dmuchnął. Fuuuu.....Niech się spełni! Prezenty rozpakował kokosząc się w naszym łóżku, śniadanie zagryzł słodkościami i powiedział, że to piękny dzień. Zaczął się tak inaczej i wszystko było inne. W przedszkolu i po przedszkolu były jeszcze niespodzianki;) To był bardzo radosny dzień i bardzo fajne urodziny:)

p.s
Nawiązując do porannego wpisu melduję, że jednak dziś lunęło. Mówiąc ściśle zdrowo popadało, po bardzo ciepłym dniu. Jutro wypatruję bujnej zieleni, która teraz z pewnością się pokaże:)