Powidełko:)

Mamy jesień na całego. I bynajmniej nie chodzi mi o złoto rude plenery, ale o spadek temperatury:) U nas brrr zimno i mokro. Dzień pełen jest poszarzałych ulic i mżawki. Na razie nie ma mojej magii, której fragment pokazałam poprzednim razem. Prysła albo przysłoniła ją szara czapa chmur. W domu za to kuchnia chodzi pełną parą i aż miło pichcić gdy za oknem smętna aura. Nie wiem dlaczego, ale czasem lubię jak właśnie tak jest. I może magia właśnie paruje z garnka w którym pyrka powidełko:) W słoikach mam już przedostatnią partię śliwek. Miała być ostania, ale dziś jedna skrzyneczka sama wskoczyła do samochodu;) Jutro znów zakasam rękawy, by po trzech dniach zawekować je w słoiczkach. Zawsze lubiłam patrzeć, jak w moim rodzinnym domu, gotowe przetwory stały równym rządkiem na kuchennym blacie. Powidło śliwkowe to moje ulubione. Mogłabym je jeść prosto ze słoika i nim łyżeczka nie zastuka o dno:D




Miłej środy Wam życzę. Pełnej ciepła, dobrych smaków i zapachów.
Tymczasem pa

p.s
Z ostatniej chwili. Rzecz dzieje się przy wieczornej toalecie mojego starszego synka Stasia. Staś czyściutki, wypachniony i o ząbkach błyszczących jak gwiazdeczki mówi: Mamo, czy mogę coś dla ciebie zrobić. Hmmm, no nie wiem, a co na ten przykład. Powiedzmy tak trochę cię pomaluję. Moje protesty, że późno i po co tak na noc nie zadziałały i Staś zabrał się do dzieła. Musi być więcej ciemnego, tutaj na biało i takie barwne plamy (dobrze, że nie mam całej palety cieni;). Teraz policzki, ojej jakie to fajne tak malować nową mamę. Jeszcze cię uczeszę, dobrze i zobaczysz tata cię nie pozna. I nie poznał.....:))) A do tego dumał co my tyle czasu w tej łazience robimy:D Ano, mamy własne, ważne sprawy;)