Poniedziałkowy poranek.

Czasami, kiedy mijam to miejsce rankiem przez jedną sekundę wierzę, że wszystko co niemożliwe stanie się możliwe, to o czym myślę i czego pragnę spełni się. Każdy smutek i niepokój ucieka, a ja znajduję w sobie dość siły, by się uśmiechnąć i powiedzieć, że jeszcze wszystko będzie dobrze.
Ten widok mam prawie każdego dnia. Jeśli przyjąć, że "człowiek ma w sobie milczenie morza, zgiełk ziemi i muzykę powietrza" to natura winna mieć na niego wielki wpływ. I jedyne słowo jakie mi się wtedy nasuwa to "dialog".
Ten obraz zamknęłam w kadrze wczoraj, dzisiaj akurat go nie było.

Reszta wczorajszego poranka była wyjątkowo miła, z nieodłączną filiżanką kawy w ręce, z przeglądaniem notatnika-szkicownika i z jesiennymi kolorami:)


Dzisiaj mam za to katar, ból głowy i syrop z cebuli. Buuu...
Jutro będzie z pewnością lepiej:)

Dobrego dnia!
Tymczasem pa:)