Anna.

To, co najważniejsze trudno opisać, trudno zmierzyć. Można to jednak objąć rękoma, wtedy gdy jest na to czas lub objąć myślą będącą wspomnieniem gdy innej drogi już nie ma. To co najważniejsze dotyczy nas i drugiego człowieka. Mieści się w sercu. Jak ciężko gdy po raz ostatni trzyma się drogą nam dłoń i wsłuchuje w ostatni oddech.
Kochana Ciociu, gdybyś miała być kwiatem z pewnością byłabyś różą, arystokratką pośród nich. Ty pewnie wolałabyś być makiem lub fiołkiem na skraju lasu. Polnym kwiatem. Mogłabyś wtedy śledzić taniec panien leśnych o brzasku i marzyć by chwycić wiatr. Pisałaś wiersze, nie od czasów szkolnych, później, lecz wspięłaś się na wyżyny tego gatunku. "Zapachu kaliny szukając po omacku", tak kiedyś określiłaś swoją drogę. Zbyt krótką by się spełnić....
Od czasu do czasu przywdziewałaś kapelusze i bluzki lila róż, ale tak naprawdę byłaś wędrowcem z plecakiem i kotem przy boku. Może stąd brał się ten Twój błysk w oku, ciekawość świata i ludzi. Pasja na życie i potrzeba tworzenia. Potrzeba piękna, choć często znajdowałaś je nie tam gdzie my. Umiałaś pochylić się nad człowiekiem, w końcu byłaś lekarzem i malarką, choć jednak bardziej poetką. Umiałaś dawać. Umiałaś dodawać otuchy.
"Noc wcale nie jest taka straszna, gdy ma się serce pełne
nut
i stado słoni
w zanadrzu,
każdy z nich zmienia się w razie draki
w słoneczko...
pachnące i ciepłe, niczym jabłko świeżo podniesione z trawy
słodkiej, rozgrzanej sierpniem jak sama słodycz Matki
Ziemi,
schowana tam-jak uśmiech
w starej twarzy
słonia;
jak w grubych zmarszczkach skóry
czułość rąk"

Dziękuję za wszystko, za Twoje ciepło i wrażliwość, za Twoje piękno, za to, że byłaś.





22 października tego roku odeszła moja ukochana Ciocia Ania. Była Kimś bardzo mi drogim.
* wiersz Anna Wanago