Wiosna tu, wiosna tam.

Wiosna tu, wiosna tam. Drzewa pokryły się śnieżnym  kwieciem, koci filozof wydeptuje swoją ścieżkę  wyginając ogon w znak zapytania. Nie wszystkie kocurki to potrafią, ten akurat majtał nim w prawo i w lewo. Prawdziwy humanista;) Do domu przyniosłam anemony, tulipany, które wstawiłam do  mlecznika w drobny rzucik, niebawem upiekę placek z rabarbarem i tak mi milej gdy pomyślę, że od teraz coraz więcej zapachów i kolorów będziemy zapraszali za nasz próg. A za oknem, tam dopiero się dzieje. Ciepło, zielono, dusza śpiewa. Słonko świeci, ptaszek kwili, może byśmy.... poszli na spacer;) Kto zna zakończenie by się rymnęło? Ach, wesoło mi dzisiaj. Dzionek szalonek!
Od kilku dni wróciłam do picia jedynie czarnej kawy. Brakuje mi takiej z puszysta pianką, ale wiem już od dawna, że wielu rzeczy po prostu nie mogę jeść. Takiej np. czekolady...W związku z tym oficjalnie niektórych produktów nie jem, tylko od czasu do czasu popełniam przestępstwo:) Zresztą moi chłopcy też ciągle na diecie. Wybrane "przysmaki" omijamy szerokim łukiem. Czasem szkoda, bo oczy aż się śmieją i trudno dzieciom odmawiać. Jak to Staś kiedyś powiedział "poczęstunek też może być  dla mnie miłością wielką". Miał na myśli słodką przekąskę, którą właśnie dostał:)
Wracając jednak do mojego "uśmiechniętego" dnia Staś uraczył mnie jeszcze takim oto zdaniem: Mamo, zostań blisko mnie, bo jak cię nie ma, to nie jest mi lekko na duszy. A po jakimś czasie wchodzę do pokoju i widzę, że siedzi na kanapie. Pytam co porabiasz? Myślę.... To jest dopiero filozof;)

Tymczasem żegnam się z Wami i życzę słońca, słońca, i słońca!
p.s

Mam jeszcze coś wiosennego ze szkicownika, dawno nie było.