Do następnego razu...

Wczorajszy wieczór pojawił się przy akompaniamencie porywistych podmuchów wiatru. Wobec takiej aury miło było wskoczyć w moją super fajną, turkusową piżamę, pognać na stryszek i tam spoglądać w okno . Łomotało, świstało i huczało, drzewa kłaniały się prawie w pas, dość szybko myknęłam pod kołdrę zakrywając się po sam nos i sięgając po pierwszą z brzegu książkę. Brakowało mi tylko starej, trzeszczącej podłogi i takiegoż kufra do kompletu. To by się działo w mojej wyobraźni...;) Lubię takie niesamowitości i takie poczucie bezpieczeństwa też lubię. Wielkie przygody pełne niebezpieczeństw, walki z wiatrakami to ja najchętniej przez szybkę mogę pooglądać;) No i wydało się, że strachajła ze mnie, prawdziwa pietrucha. No chyba, że chodzi o rzeczy najpierwszej wagi...
Czasem po prostu się boję. Irracjonalnie, poza kontrolą, podświadomie. To podcina skrzydła i potrafi sprawić, że małe potknięcia bolą bardziej niż powinny. Zatrzymuję się częściej,  a potem ruszam  biegiem na łeb na szyję. W końcu strach mija. Wtedy, gdy uśmiech nie jest już tylko specyficznym ułożeniem ust, ale gdy czuję go całą sobą. Gdy śmieją się moje oczy, moje ręce, moje stopy, które radośnie przytupują. To takie wspaniałe uczucie śmiało podnosić głowę na wiatr i witać nowy dzień. Do następnego razu.
"Let your faith be bigger than your fear".
Trzeba znaleźć właściwe dla nas drzwi i je otworzyć, a gdy przypadkiem stracimy orientację w terenie znowu ich szukać. Do tego trzeba mieć drogowskazy albo przynajmniej jakieś punkty odniesienia. Lubię myśleć o życiu jak o mapie.
Kończąc moją wieczorną filozofię załączam aktualny stan wystawowy w mojej pracowni:)))
Z wiewiórą nie potrafię się rozstać.

 Poniżej tablica jeszcze bez bałaganu.

 

 I moje nowe zabawki:) Taśmy: gwiezdna papierowa, turkusowa jest z materiału i czeka na sezonowe słoiki. Zacieram łapki:)

 

 Tymczasem życzę Wam pięknej środy. U nas ma już nie wiać więc trzymam "meteo" za słowo:)
Pa!