Okno i Świerszcz .

Na naszym poddaszu, kiedy stanę na łóżku, to mogę mieć głowę w chmurach. To niewątpliwie urok posiadania okna w dachu. Mogę dotknąć dachówek spalonych słońcem i zroszonych deszczem. Lubię tą perspektywę. Ciekawe. Tam wyżej świat pachnie inaczej niż tam w dole, inaczej też się tam myśli. Ilekroć wyglądam przez To okno, to przypomina mi się inny dom, inne miejsce i Ktoś bardzo mi bliski. Wspomnienia ciepłe i pachnące jak wyjęte z pieca bułeczki. Wkradła się dziś jeszcze zaduma. Niepotrzebna, bo muszę skupić się na  pakowaniu bagażu na nasz krótki wypoczynek. To pewnie ten deszcz. A może to przez tego świerszcza. Zakradł się do nas, pomieszkiwał kilka dni, grać nie chciał i w końcu złapałam go do słoika i wyniosłam w trawy. Sąsiadka mówiła następnego dnia, że taki wielki świerszcz był u nich. To pewnie ten sam, domator jeden:) Tylko czemu tą szczególną łąkę mi przypomina i pewien wiersz, którego dokładnych słów już nie pamiętam.
Jutro nasze cztery kółka poniosą nas na wieś. Na kilka dni. Pobędziemy sobie razem, pogrzejemy mordki, pogonimy motyla, zajrzymy pod krzaczek, poczytamy książki  oraz poleżymy do góry brzuchem:) Brzmi interesująco?;) Ja się cieszę. Z tego razem i może jeszcze z kawy pod jabłonią.

Tymczasem mam dla Was kawę w niezapominajkach,  "marchewkowe" co wreszcie mi pięknie rośnie, świerszcza domatora i zachód słońca w naszym miasteczku.
Do napisania!