Zapudłowani.

Był piątek. Dzień ciepły od słońca. Poszliśmy na długi spacer. W nocy była burza. Wyła i biła w okna, a na drodze zostawiła mnóstwo liści i gałązki z potarganych wiatrem drzew. Mijaliśmy mniejsze i większe kałuże, trącaliśmy butami połamane badyle. Toś zazwyczaj lubi maszerować z jakimś patykiem. Tym razem na drodze leżały witki wierzbowe. Mogliśmy wybrać największą i najładniejszą. Większą od niego. Zgrabnie zamaczał ją w każdej kałuży i lekko potrząsał. Żadnej nie przepuścił:) Fajne są takie długie spacery, gdy można coś znaleźć,  pogrzebać w ziemi, pójść na poziomki ( ciągle chodzimy paść się na krzakach sąsiadów i zawsze znajdujemy bodaj trzy średnio czerwone). A potem jak ostatnio suszyć buty i odpalać pralkę;) Zjeść ciepłą zupę, zagryźć ją pierniczkami i zasiąść do bajkowej literatury.

 

A wcześniej rano w drodze do przedszkola zapamiętać widoki. Światło i cień, cień i światło. 

"Tam gdzie jest cień, znajdziemy również i światło. Zawsze patrzmy w stronę światła, wtedy cień pozostanie za nami."

Dziś za to pada z małymi przerwami na słońce. Jesteśmy więc zapudłowani:)

Nasze fantastyczne pudło jest po fotelu w szarą kratkę ale o tym będzie innym razem:)
Tymczasem życzę Wam dobrego poniedziałku!