To będzie nasze nowe miejsce.

Ostatnio nasze dni przepływają szybciutko obok siebie jak obłoki po niebie. Planujemy i załatwiamy, potem znów planujemy i ponownie działamy. Moje myśli, stół i podręczna teczka wyglądają tak jak powyżej. Znaleźliśmy nasze nowe miejsce, miejsce gdzie za jakiś czas zamieszkamy. Traktuję to trochę jak przygodę, dlaczego? Bo wyprowadzamy się z miasta! Zamieszkamy w małym podkrakowskim miasteczku:) Najważniejsze, że teraz będziemy mieć już własne cztery kąty. Więcej przyrody i ciszy. Dojdą więc tutaj wpisy z cyklu "o rany, rany, dlaczego ja wybrałam akurat te płytki":) Tak, tak wierzcie mi już nie raz złapałam się za głowę. Ale będą też tematy z nurtu tych "z głową w chmurach". Póki co najważniejsze i najtrudniejsze decyzje mamy mniej więcej podjęte i niedługo zabieramy się do realizacji naszych planów. Do wczoraj myślałam sobie, że to naprawdę wielkie wyzwanie dla mnie. Obgryzałam ołówki i powtarzałam sobie, no nic już mądrego nie wymyślę :) Od kłopotu wybawił mnie mój starszy synek ( na niego zawsze można liczyć). Stawia ci on przede mną mikrofon zbudowany z klocków i mówi: "Mamo śpiewaj". No dobrze synku-odpowiadam, tylko co? " Mamo, ucz się po prostu śpiewać jak Bono. Ja też się uczę". Ha, czy ktoś mi w tym momencie zazdrości? Teraz to mam dopiero podniesioną poprzeczkę:) Cóż, fascynacja U2 Stasiowi nie przeszła. Dość niezwykły język angielski słyszę cały dzień i do tego prośby:" Włączysz mi jeszcze raz tą piosenkę , tylko tą sensowną , dobra?" Bo u nas są albo sensowne, albo wcale. A te akceptowane do słuchania, to tylko wersje koncertowe:)

Znalazłam nasze stareńkie wspólne foto z jakiegoś pikniku. Nic się nie zmieniło:) No może poza tym, że młodszy brat wlepia w wokalistę swe wielkie ślepia i śmieje się od ucha do ucha.
A co do ostatnich dni to pora sucha zmieniła nam się na porę mokrą i kolejny dzień pada sobie deszczyk. Stuku puk, stuku puk o parapet puk, puk, puk... (tu zaklinam ten deszczyk coby już więcej nie padał).

W mieszkanku zrobiło nam się ciemno i trochę smutno, dlatego zapalamy lampki, lampiony i aktualnie zapalam też moją nową latarenkę. Jest śliczna i uwielbiam ją. Mimi dziękuję!!! To jest jedna z tych drobnych rzeczy, która bardzo cieszy.

Na zewnątrz i w domu zrobiło się chłodniej, popijamy więc herbatkę, zagryzamy drożdżowymi jagodziankami (od Cioci Uli, wielkiej specjalistki w tym temacie, ja nawet nie próbuję) i poprawiamy mirabelkami. Pycha.

Jutro ma już nie padać więc mam nadzieję wyruszymy w plener.
Serdeczności Wam posyłam, słonko świecące, a na dokładkę mirabelki słodkie i pachnące. Miłego tygodnia.
p.s
Nie wiem czy ktoś pamięta naszą tęczę. Była prawdziwym znakiem na niebie. Początkowo przyniosła nam rozczarowanie, ale tylko po to, by dać nam potem podwójną radość. Mam nadzieję, że teraz zamiast gór będziemy mieć już tylko małe schodki do pokonania.
Ależ się rozpisałam, chyba powinnam wrócić do częstszego blogowania, żeby wpisy nie były kilometrowe, bo kto to przeczyta:)